Laat voor het eten

Noordzeestrand bij Katwijk, op een tocht naar Schiphol.

Het begon met de merels. Op een ijskoude vrijdagmorgen, half februari, toen ik met Elsbeth naar Den Dolder fietste. Bij de allereerste hint van de dageraad hoorde ik ze, meerstemmig en glashelder, solisten in een stille concertzaal. Ze zijn er weer. Met de merels komt het licht terug, de geuren en de eerste bloemen boven het gras. M’n spirit. Lees verder →

Volle maan, fietspad naar Den Dolder, 13 januari 2025.

De lucht is ondoorzichtig, het groen van het gras moet hard werken om in de grijsheid stand te houden. In de januarikou die als dun water in de kieren van m’n kleding kruipt loop ik door de voortuin. Uit de grond steken drie opgerolde bladeren een paar centimeter omhoog. Babytulpen, het verandert hier straks. Ik loop terug en kijk omhoog, naar het slaapkamerraam van Dirk. Die woont nu in Delft, we hebben hem een week geleden verhuisd. Achter de voordeur van de oprit naast ons wonen nieuwe buren. Over een paar dagen stap ik in de trein naar Frankrijk, om afscheid te nemen van Coby. Alles verandert. Lees verder →

Zonsopkomst boven het spoor Den Dolder – Amersfoort, 22 november 2024.

Het is dinsdagmiddag. Met een leeg yoghurtpak in de hand loop ik naar buiten, naar de kliko met de oranje klep naast het huis. Het is net boven nul, de kou heeft venijn door het vocht dat nog in de lucht hangt van de regen van vandaag. Weer waarbij niemand naar buiten mag, weer waarbij ik niet naar buiten wil. Boven me trekt het open, de wereld zet de deur op een kier. Onrust. Ik ga Elsbeth ophalen in Den Dolder, ik ga fietsen. Lees verder →

Dageraad, 15 oktober 2024.

Ik doe de achterdeur open en sta in het donker van de achtertuin. Het is half zeven in de ochtend en sterrenhelder, met Orion aan de zuidwestelijke hemel. Lees verder →

De Tajo (Taag) langs het middeleeuwse centrum van Toledo.

Toen ik second (van second in command) was van 444 infanteriebeveiligingscompagnie werkte ik op legerplaats Crailo, zetel van het Korps Mobiele Colonnes (KMC, bestaat niet meer). Als ik met m’n collega’s ging middageten in de officiersmess kwamen we daar de commandant KMC tegen, een gedistingeerde brigadegeneraal die eruitzag alsof hij nog samen met Wellington de slag bij Waterloo had overzien, om daarna te velde te dineren met wijn en tafelzilver. “Die wordt elke morgen wakker in een vreemde wereld” zei ik tegen Ries Engbersen, m’n chef wiens plaatsvervanger ik was, een mensen-mens en een begenadigd leider, een van de weinigen die is onderscheiden met de Bronzen Soldaat. “Stil, dadelijk hoort-ie het!” waarschuwde Ries me. Met een halve lach. Lees verder →

Stukje climate chain (in de pre-fase, toen mensen nog arriveerden op het strand) op 23 juni.

Twee weken geleden, op zondag 23 juni 2024, stonden Elsbeth en ik op het strand bij Noordwijk. Samen met, langs de hele Nederlandse kustlijn, 30.000 anderen. We vormden The Climate Chain. Ik stond er niet uit protest, noch uit boosheid of frustratie. Uitkijkend over de zee, die kleine kwalletjes op het natte zand legde, opkijkend naar de blauwe lucht waarin meeuwen op de wind dreven, was het een daad van liefde. Lees verder →

Klaar voor vertrek.

M’n fiets staat klaar achter het huis. Dirk komt zo terug van z’n laatste examen, Frans. Dat is voor mij het moment, dan ga ik. Lees verder →

Tussen Den Dolder en Amersfoort, 26 april 2024.

Te oordelen naar de titel zou dit bericht kunnen gaan over de resultaten van een langlopend onderzoek naar de leegloop van kerken. Is het de centrale rol van gezondheidsondergravend druivensap? Dan toch de emissie van fijne roetdeeltjes door de verbranding van kaarslonten. Niets daarvan, dit bericht gaat over een vroege maandagmorgen. Een morgen waarop ik niets miste. Lees verder →

Magnolia aan de Westsingel in Amersfoort, 17 maart 2024.

Vandaag, 30 maart 2024, is het precies 25 jaar geleden dat Elsbeth en ik op een grijze nawinterse middag uit Amsterdam wegfietsten. Bestemming: Kathmandu. Lees verder →

Boven de grond, maar nog niet open: krokussen in een plantsoen in Naarden, 20 februari 2024.

Het kantelt en verandert. Het licht, de natuur, het seizoen. Het is onafwendbaar – al is het nog een schip dat nadert aan de horizon en dat de haven pas over een paar weken zal bereiken. De komst van het voorjaar. Lees verder →