Het begon met de merels. Op een ijskoude vrijdagmorgen, half februari, toen ik met Elsbeth naar Den Dolder fietste. Bij de allereerste hint van de dageraad hoorde ik ze, meerstemmig en glashelder, solisten in een stille concertzaal. Ze zijn er weer. Met de merels komt het licht terug, de geuren en de eerste bloemen boven het gras. M’n spirit.

Half januari, in mijn vorige bericht, dreef ik. Fundamenten raakten los en ankerkettingen braken. Dat heeft heilzame kanten, ik zoek dat van tijd tot tijd op door met iets te stoppen dat ik lang heb gedaan en iets nieuws te beginnen. Maai het gras en nieuwe bloemen komen op. Dit keer waren het niet allemaal dingen die ik opzocht, het gebeurde ook buiten me. Coby die haar laatste dagen leefde, een huis dat een stuk leger is nu Dirk in Delft woont. In de donkerte van de winter kwam het extra hard aan. Ik vond het heel moeilijk.

Rouw heeft verschillende kanten, het bestaat behalve uit verdriet ook uit het wennen aan verandering (het slachtoffer dat aan het woord komt: “ik wil m’n leven terug”). De gedachte aan wat er niet meer is voelt als een scherp mes, dat pijn achterlaat die niet te stillen is en een wond waarvoor geen pleister bestaat. De tijd heelt de meeste van die wonden. Het verdriet om wat er niet meer is maakt plaats voor de berusting dát het er niet meer is. Rouwen is tranen vergieten, rouw is ook wennen aan verandering.

We zijn met z’n vieren met de trein naar Frankrijk gegaan, met een overnachting in Brussel omdat dat beter uitkwam. We aten bij Nüetnigenough (Nooitgenoeg) in de Rue du Lombard, genoten van elkaars gezelschap, zaten de volgende morgen in de tgv naar Valence. Zagen de zon iets hoger staan en de schaduwen korter worden. Het licht dat sterker werd, na Lyon de randen van Voor-Alpen en Vercors. We hebben aan Coby’s bed gezeten, samen gek gedaan en het weerzien gevierd. In de drie dagen dat we er waren hebben we alleen in het moment geleefd. Morgen was ongewis, maar vandaag keken we elkaar in de ogen, vandaag verklaarden die ogen elkaar de liefde. Het was intens. Elsbeth en ik liepen door het bos naar de Intermarché, hand in hand als tieners, en genoten van de zon op onze wangen, van de vogels die actiever waren en van de plekken waaraan zoveel herinneringen vastzaten. Lopen, weg van alle verkeersgeluid, was heilzaam en gaf me kracht. Het lege zwembad bij terugkeer, met dorre bladeren op de bodem, riep een pijn op die ik nu even niet wilde voelen. Toen we afscheid namen hebben we geen afscheid genomen. Afscheid zou gaan over wat er misschien over een paar dagen kwam, misschien volgende week, misschien morgen al. Wat er nú gebeurde was veel belangrijker. En ik wilde het niet, ik kon het gewoonweg niet. Geen van ons kon dat.

Blijde gebeurtenissen die we niet kunnen herleiden noemen we wonderen. Na een dip klom Coby omhoog. Wat vervlogen hoop leek, gebeurde: ze kon thuis zijn, met een zorgteam dat af en toe langskomt. We appen over de knoppen in de blauwe regen (beter dan blauwe knoppen in de regen), over de poezen die zich gelukzalig op haar nestelen, over het voorjaar dat in aantocht is. Dat wat onvermijdelijk is, is dat nog steeds. Maar het ligt verder weg, we hebben dagen, misschien wel weken tijd om er samen te zijn en elkaar berichten te sturen over terugkerend licht en kleuren. Misschien zien we elkaar weer.

Toen ik zover was heb ik eind januari m’n nieuws fiets opgehaald. Ik stel aan jullie voor:

Het lichtgewicht stalen frame met carbon voorvork is van een Salsa Fargo (Salsa verkoopt ook losse frames) dat bij Just Pedal volgens mijn wensen is opgebouwd (meer info hier). Drop bar, mechanische schijfremmen, 50-622 Schwalbe Almotion banden op Rad15 velgen, Rohloff versnellingsnaaf met Gates aandrijfriem, SON naafdynamo en verlichting voor en achter, Tubus Vega stalen achterdrager, titanium vorkdragers, MKS Allways pedalen. Hoe dat rijdt? Geweldig. De schijfremmen remmen goed en direct, het schakelen gaat soepel, de banden zijn comfortabel en het stuurgedrag rustig. Als ik een bosweg of gravelpad op ga komt de fiets tot leven, hij moedigt me aan in plaats van me af te remmen.

De echte tochten moeten nog komen, tot nu toe heb ik er dagtochten op gereden (zoals naar en van Schiphol, foto bovenaan, voor een opdracht die ik daar uitvoer). Alle seinen staan op groen, het is de fiets die ik zocht. De Salsa zal de komende tijd instromen in de fietsverhalen op deze pagina’s, je maakt er – net als ik – stilaan kennis mee.

Ondertussen is m’n energieniveau onverminderd hoog en gebeurt er van alles. Inmiddels staan dag 9 en dag 10 van m’n tocht naar Stavanger erop en heb ik een pagina Wat ik meeneem (over wa…, laat maar) toegevoegd, een magnum opus waarin ik ben leeggelopen over m’n keuzes voor de spullen die ik onderweg bij me heb. Daar moeten meer foto’s bij, maar er is alvast iets te lezen. Meer dan iets. En ik heb tracks gemaakt en gepubliceerd van het Nederlandse deel van de Maasroute. De bestaande tracks zijn namelijk niet geweldig, terwijl ik heb gemerkt dat de Maasroute-pagina heel vaak wordt bezocht – inmiddels meer dan 2000 keer. Hopelijk heb je er wat aan.

Meer plannen. Ik heb een route uitgezet die ik ga publiceren. Werktitel De contouren van België. Een ronde door de Kempen, door Antwerpen, Gent en Brugge, langs de Noordzeekust, door de Westhoek en over legendarische heuvels in de Vlaamse Ardennen. Via Kortrijk, Tournai en Mons, door de Ardennen bij Bouillon en La Roche, eindigend met de Hoge Venen, Eupen en de Voerstreek. Start en finish zijn in Lanaken, voor Hollanders Nederlanders eenvoudig te bereiken vanaf NS-station Maastricht. In z’n eerste versie 967 kilometer lang. Ik denk dat het wat gaat worden, ik wil ‘m vóór de start van het komende zomerseizoen klaar hebben. Voor iedereen beschikbaar en downloadbaar, als tracks met begeleidende PDF. Ergens in april of mei ga ik de route testen en daarna finetunen.

Wat begon met de merels gaat verder met meer knoppen en bloemen, met langere dagen en geuren die er weer zijn. Nieuwe verhalen en nieuwe plannen. De spirit, het komt terug.

Een mooi voorjaar, tot nader!