
Boven de grond, maar nog niet open: krokussen in een plantsoen in Naarden, 20 februari 2024.
Het kantelt en verandert. Het licht, de natuur, het seizoen. Het is onafwendbaar – al is het nog een schip dat nadert aan de horizon en dat de haven pas over een paar weken zal bereiken. De komst van het voorjaar.
Er is weinig regelmaat in de frequentie waarmee ik berichten als deze post. Ik heb veel te schrijven, daar gaat m’n aandacht nu naar uit. Ik heb mezelf wat op de hals gehaald: Vier seizoenen fietsen, het verhaal naar de Middellandse Zee dat onderweg is en het verhaal naar Stavanger dat is blijven steken bij dag 2. Berichten als deze worden dan een verhaal over een verhaal. Als gediplomeerd filosoof houd ik van meta-beschouwingen, maar het moet wel iets leesbaars opleveren.
Weken als deze zijn als een adventskalender waarvan je steeds een luikje openmaakt. Achter elk luikje zit een kleine verrassing die het begin van je dag kan maken en die de verwachting levend houdt van wat er gebeurt nadat je het laatste luikje heb geopend. Bij deze adventskalender is dat het voorjaar. Op een morgen word ik wakker en is het al licht buiten. Op een vrijdagmorgen fiets ik met Elsbeth mee naar Den Dolder en zingt een merel, als een solist in een verder stille concertzaal, een lied als klaterend water door de beginnende dageraad. Op een middag is het vijftien graden en voel ik, als de wolken voor de zon wegschuiven, de warmte op m’n wangen. Bloemen hebben zich door de natte aarde naar boven gewerkt en staan fier boven de grond. Het licht dat verandert en iets aanspreekt, herinneringen en verlangens, in m’n onderbewuste. Energie die terugkeert. Plannen die niet langer abstract lijken.
We zijn nog maar aan het begin. Er zijn nog maar een paar luikjes open. Het zal nog waaien, sneeuwen, guren en winteren. Februari is bijna klaar en maart is onbetrouwbaar, een wintermaand in voorjaarskleren. Met dagen waarop je op het punt staat het Meldpunt Voorjaarsfraude te bellen, omdat een winterwind waait langs de opengebarsten magnolia’s, omdat er herfstgrijsheid hangt tussen de eerste bloesems. We zijn er nog niet, maar we zijn op weg, het is onafwendbaar.
Er is wat te lezen, beste lezers. Na m’n vorige post, over rollades en olifanten, hebben dag 5 en dag 6 van m’n tocht naar de Middellandse Zee het licht gezien. Heb ik januari en februari toegevoegd aan Vier seizoenen fietsen. En heb ik een begin gemaakt met een begin, het plan voor een voorjaarstocht: In het spoor van Bach.
Ik ga verder met schrijven, zodat er binnenkort weer iets te lezen valt. Het voorjaar kondigt zich ondertussen steeds verder aan. Achter steeds meer open luikjes.
Tot nader!