Terwijl The end van The Doors het huis vult en de Top 2000 daarna verder aftelt, op de een-na-laatste dag van het jaar, maak ik alsnog een decemberbericht. Er is genoeg gebeurd, en er gebeurt genoeg. Vanavond heb ik dag 2 van m’n tocht naar Berlijn afgerond. Na ontelbare revisies. Om goed te kunnen schrijven moet ik weer op die fiets zitten, op weg naar het doel van die dag. Een verhaal moet een echt verhaal zijn, anders zit ik ieders tijd te verdoen. Ieder woord dat onecht of cliché is moet er vroeg of laat uit. Alleen in de echtheid van een beleving kan ik overbrengen wat zo geweldig is aan fietsen. Als er geen geluk groter is, als er geen tegenslag groter is, moet dat er staan. Dag 2 was geen dag van grote verschillen, het was een dag waarop alles klopte.

Ondertussen heb ik in de drie dagen vóór Kerst door de Ardennen gefietst. Het was wat ik ervan verwacht had en meer. De saaiheid van de Vennbahn, die me van bijna-Limburgs Aachen tot aan de Hoge Venen bracht. In de striemende regen, met een smile op m’n gezicht onder de capuchon. De zachtheid van de Ardennen, met RAVeL’s die dwars door de landschappen gaan, met de jeugdherberg in Liège waar ik me reiziger voelde. Met de bossen van Belgisch Limburg. Met de conducteur die me eerder in de trein liet stappen waardoor ik op Kerstavond op tijd weer thuis was. Het verhaal ervan ligt nu op de plank, in foto’s en gesproken aantekeningen.

En op 6 januari begint Project L, waarvoor ik nu de voorbereidingen tref. En waarover ik je op de hoogte houd. Er gebeurt genoeg.

Degenen die m’n verhalen lezen: bedankt dat je meefietste, dat je m’n verhalen soms doorstond, soms meebeleefde en er soms door geïnspireerd werd. Ik hoop dat ik je heb kunnen laten zien hoe eenvoudig je soms je eigen geluk kunt maken. En hoe ontzettend mooi het daarbuiten is.

Ik wens je het allerbeste in het nieuwe jaar.

Piet.