
Senirkent.
‘Nou, laat maar doorkomen’ dacht je misschien na m’n aankondiging van een paar weken geleden, dat er nog zoveel verhalen in m’n hoofd zaten en bezig waren te ontstaan. Het duurde even, maar in die tijd heb ik het volgende hoofdstuk van het reisverhaal naar Kathmandu, hoofdstuk 8: Anadolu, geschreven en zojuist toegevoegd. Het gaat over fietsen in Turkije, op een reis naar Nepal die Elsbeth en ik jaren geleden maakten.
Het lukt me niet om er sneller doorheen te gaan. Ik zou dagen samen kunnen vatten tot een enkele alinea, ik zou de tekstblokken met achtergrondinformatie weg hebben kunnen laten, ik had geen kaartje hoeven tekenen. Maar het moest toch. Het staat er nu. Een verhaal over de witte rotsen in Pamukkale en de Romeinse ruïnes van Hiërapolis. Over de Turkse zon die gaten brandt in je lijf, zo heftig en allesoverheersend aanwezig. Over koelere dagen, de fantastische landschappen en de even fantastische mensen die er wonen. Een verhaal over de apostel Paulus, waar ik veel over heb gelezen en waarover ik vaker met m’n vader, toen hij nog leefde, heb gesproken. Bij Yalvaç stonden we naast de overblijfselen van de kerk en de joodse synagoge in Antiochia in Pisidia waar Paulus begon met het verspreiden van het christendom. Het gaat over bergen, rotsen en graanvelden, over kamperen en hotels, over mensen die het weinige dat ze hebben met ons deelden. We werden er soms verrukt en soms stil van.
Met jullie goedvinden ga ik weer door. Met – m’n dagboeken volgend – verder fietsen richting Oost-Turkije en de grens met Iran. Met nieuwe inzichten die ik kreeg over het fietsen op m’n ligfiets. Met de voorbereidingen (en het verhaal daarover) voor m’n rit naar Rome. Ik ga verder met kijken naar YouTube-video’s over geweldige fietstochten van anderen. En met plannen maken voor de komende korte Kerstvakantie-tocht, die ik uiterst geheim houd zodat Pandemos, de god van de afgelaste evenementen, er geen lucht van krijgt en kwaadaardig ingrijpt. Genoeg te doen. Jullie horen van me. Hou je haaks!