Laat voor het eten

Niet alle dolers zijn de weg kwijt

Stormvloed

| Geen reacties

Magnolia aan de gracht langs de Westsingel (Amersfoort).

April is begonnen, de maand die ik m’n liefde verklaar op de pagina Naar Rome. De maand waarin we de winter achter ons laten en de wereld verandert. Eergisteren fietste ik er langs, me verheugend op de aanblik. Als ik maar niet te laat zou zijn. Hij stond er, in vol ornaat en met volle pracht, de magnolia aan de gracht langs de Westsingel (eigenlijk aan de Breestraat). Ik was op tijd, het licht werkte mee, alles werkte mee.

Deze week golft er een stormvloed door m’n hoofd. Door de luchten en de zon van maandag en dinsdag wilde ik stoppen met m’n opdrachten en de rest van m’n leven buiten zwerven. Er was even niets belangrijkers dan dat, de zon kwam me halen uit het net van regels, beperkingen en versoberingen. De geuren die er weer waren hadden de sleutel bij zich van de deur naar een tijd die ik bijna ben vergeten. Ik heb aangeleerd dat dingen niet meer kunnen. Als ik denk aan m’n plan om 23 april naar Rome te vertrekken komt er een meewarige glimlach op m’n gezicht. Natuurlijk kan dat niet. Als ik denk aan een alternatief vertrek in juli is het een schilderij waar ik naar kijk, een foto uit een verzonnen verhaal. Het is onecht, het zal wel niet, het heeft niets met deze werkelijkheid te maken. Oktober wordt het misschien wel. Ver weg in het jaar, als het licht alweer dimt. En dat alles zonder moedeloosheid, zonder cynisme. Alsof ik mezelf niet gek meer wil maken met iets onbereikbaars, met een schatkaart die nep is en me laat graven op plekken waar niets is dan grond en gras.

Vandaag is het Goede Vrijdag. Als kind maakte de aanloop naar Pasen veel meer indruk op me dan Kerstmis. Een goed mens die in de steek wordt gelaten, vernederd en bespot. Een mens die bang is, om z’n vader roept en eenzaam, vergáand van pijn, sterft aan een balk buiten de poort van Jeruzalem. Zo indrukwekkend vind ik het verhaal nog steeds. Jezus is voor mij de mens die hij vanaf het begin geweest is, ik voel dat net als m’n vader dat voelde, de bijna-priester waarvan ook een deel in mij leeft. Om dicht bij die mens te kunnen staan hoef ik alleen maar Bach te horen, om zijn lijden te kunnen voelen leidt Reinbert de Leeuw orkest en koor bij zijn uitvoering van de Matthäus Passion. Ik heb het in dit bericht, bij het overlijden van De Leeuw, beschreven. Deze dagen heb ik er weer naar geluisterd.

Nun ist der Herr zur Ruh gebracht.
Mein Jesu, gute Nacht!

Die Müh ist aus, die unsre Sünden ihm gemacht.
Mein Jesu, gute Nacht!

O selige Gebeine,
Seht, wie ich euch mit Buß und Reu beweine,
Daß euch mein Fall in solche Not gebracht!
Mein Jesu, gute Nacht!

Habt lebenslang
Vor euer Leiden tausend Dank,
Daß ihr mein Seelenheil so wert geacht’.
Mein Jesu, gute Nacht!

Als het koor Jezus te ruste legt, is dat een tedere ode aan de kwetsbare mens die stierf omdat hij voor anderen opkwam. Eigenlijk is het een treurzang om alle anderen die ten onder gingen aan de bruutheid van macht, terwijl ze het goede deden. Ik begraaf mee en ik treur mee op die schitterende muziek. Hier de versie van deze aria van Philippe Herreweghe, voor wie de uitvoering van De Leeuw niet kent geeft dit deel een goede indruk.

En dan is er ook nog het fietsen. De tweede dag van De Vlaamse Parallel is af, nu helemaal te lezen. Maar laat ik je nu niet afleiden van het feest van het licht, van het nieuwe licht buiten, van Bach en alles wat het voorjaar zowel vederlicht als wondermooi zwaar maakt. Ik wens je een zalig Pasen.

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.