Voor ik het vergeet: dag 3 van de tocht via de Maasroute is klaar en is nu te lezen.

Deze dagen vind ik moeilijk. Een dierbare vriendin van me is geopereerd, er was een tumor ontdekt, alweer. Ze is, met een werkverleden in de medische zorg en met een wieg die in Friesland stond, zo nuchter en direct om me te vertellen dat als de prognose niet goed zou zijn, we bij elkaar moeten komen om te kijken wat we gaan doen. Om haar vertrek van deze wereld voor te bereiden. Zo zegt ze het niet, dat is wel wat ze bedoelt. Maar dat kan niet, dat mag helemaal niet, ze moet er eeuwig zijn, voor onze jongens, voor haar dochters en families, voor haar geliefde. Voor mij. Omdat ik van haar houd, omdat ze is wie ze is. Die donkere gang hoeven we gelukkig niet in, de operatie is goed gegaan, ze is weer thuis en begonnen aan een lang traject van herstel.

Ondertussen zijn er kinderen die, als ze naar school lopen, over de puinhopen in de straat heen moeten stappen. Nog de vlekken op de stoep zien waar de overbuurvrouw stierf toen een raket insloeg. Voor wie de warme geborgenheid van hun huis en dorp omsloeg in een harde, koude wereld. Ze zullen hun onschuld en vertrouwen kwijtraken, iemand stal het van hen en liet ze daarna achter.

Ondertussen komen, toen ik weer ‘ns live-tv keek, de reclames voorbij, de een na de ander, voor vliegvakanties naar de zon. Over bruin suikerwater dat in de kersttijd magical schijnt te zijn, over rollades op tafel, snel-klaar kersttoetjes uit verpakkingen. Het lijkt alsof er niets aan de hand is daarbuiten, alsof we de planeet waarop we wonen niet blijven verwaarlozen en beledigen. Het klimaat doet het goed bij de koffieautomaat, maar alleen als het uitkomt. Dat gevoel. Die last-minute naar een ver eiland blijft onaantastbaar, het lijkt alsof er niets gebeurt. Al weet ik dat de werkelijkheid genuanceerder is, het voelt niet zo.

In deze dagen van de aanloop naar Kerst ben ik zelf dat kind dat geborgenheid zoekt, de warmte van mijn huis en thuis, een samenleving die voor elkaar en de planeet wil zorgen. Ik had me voorgenomen naar de kerk te gaan, op de zondagen van de Advent, naar de volle kerkbanken uit mijn jeugd, de mystiek van het kerstverhaal, de geur van wierook en dennennaalden. Daar vond ik die geborgenheid niet meer, de banken zijn goeddeels leeg, het ruikt er verlaten. Ik ben blijven zoeken, en vond het in het toelaten van anderen waardoor ik dichter bij hen kwam te staan. Ik vond het in een Zuid-Afrikaans koor, hier en hier, prachtig. Of in een stuk van Antonio Vivaldi dat ik nog niet kende. In de Mariavespers van Monteverdi, waar m’n vader zo van hield. Het Kyrie van deze mis van Mozart. Ik vond het in het fietsen, buiten, in een wereld die nog altijd wondermooi is. Mijn medicijn, voor als m’n gedachten het licht verliezen en m’n gevoel zwaar wordt. Een medicijn dat nooit teleurstelt, met alleen positieve bijwerkingen.

In de eerste week van januari zoek ik de winterwereld op. Op Nieuwjaarsdag, als de feestvierders nog in hun bed liggen, neem ik de trein naar Lille en fiets in de zeven dagen daarna terug naar Amersfoort. Over de RV6 tot Wiltz (Luxemburg), daarna over de Vennbahn (ik ga ‘m een keer helemaal doen) naar Aachen, dan langs de grens en door het rivierenland terug naar huis. Ik slaap in het bos en in hotels, dompel mezelf onder in Ardennenheuvels en stille fietspaden, weg van het menselijk samenleven dat me soms doet vergeten hoe de echte wereld eruitziet. Een wereld die ik liefheb, met heel mijn hart.

Ik wens je geborgenheid toe, de zorg voor elkaar en van elkaar. Ik wens je licht toe waar het donker kan zijn. Een warme Kerst, een gelukkig begin van een nieuw jaar. En vergeet niet om regelmatig dat medicijn in te nemen, buiten te zijn en te fietsen in een wereld die het zo verdient dat er goed voor haar gezorgd wordt. Tot snel weer.