Bijna twee weken geleden lieten m’n opdrachten toe dat ik een voorjaarsronde maakte. Ik fietste van 26 tot en met 29 maart in de Ardennen. Op zaterdag met de eerste trein naar Maastricht, daar uitstappen en wegfietsen van de plek waar ook de Rome-route begint. Naar Liège, Huy en het plateau van de Condroz. Wild gekampeerd aan een veld niet ver van de RAVeL, ’s morgens opgestaan met het ijs op de tent. Twee uur later fietste ik in een T-shirt. Ik heb een ronde gefietst via Bastogne en Spa en kwam dinsdagavond weer in Maastricht aan. Na 353 kilometer, 4500 hoogtemeters, de zon op m’n kop, stille wegen en MTB-paden waar ik met een beladen fiets nog maar net overheen kon. Er is nog te veel te schrijven om daar nu het verhaal over te maken, maar de inspiratie kwam weer tot leven.

Dus maakte ik een tussensprint en heb de afgelopen dagen dag 11 (een rustdag in Chiavenna) en dag 12 van de tocht naar Rome geschreven en gepubliceerd. Nu te lezen. Deze week was een vreemde week. Werken lukte bijna niet, ik heb alleen maar geschreven. YouTube video’s gekeken over fietsen, maar ook over een uitvoering van de filmmuziek van Schindler’s List. Ik ben begonnen de film weer te kijken, heb de soundtrack geluisterd, meegevoerd door verdriet, met voor m’n ogen de mannen en vrouwen op de nieuwsfoto’s van deze week, dood op straat, geboeid, als niet opgehaald huisvuil. Begonnen in Songbirds van Christy Lefteri, besprongen door gedachten, meegevoerd door muziek, door de regen, door het gevoel aan het eind van dag 12 op m’n tocht naar Rome. Een avond die weer goed kwam, net als m’n gedachten. Al weet ik niet of alles bij het oude blijft. Naarmate het verhaal over m’n Rometocht vordert, worden meubels weggedragen uit m’n hoofd. Weggegeven, doorgegeven, de lege vloeren worden geveegd en een lege kamer wacht op een nieuwe inrichting. Wat ga ik doen? Met het fietsen, met wie ik ben, met wat ik doe? Ontregeling is heilzaam, ik heb het deze week de tijd gegeven.

Tot nader.