Laat voor het eten

Niet alle dolers zijn de weg kwijt

De Maasroute | Dag 8

Camping Velden, Maasroute

Leegte is hier treurnis.

Foto hierboven: tussen Cuijk en Middelaar.

Het is eigenlijk iets te koud voor een korte broek met Teva’s, ik heb m’n shirt uit Amritsar (onvervalste sikh-ware) en een dunne Windstopper aan om warm te blijven. Op deze vrijdag 1 juli is het droog, de luchten zijn middelgrijs en het waait een beetje. Het kan alle kanten opgaan. Om vijf over half acht fiets ik de camping af, dat mag nog ‘vroeg’ heten, zo vroeg als ik graag wil na de late start van gisteren. Ik ben in m’n element, zoals altijd aan het begin van een fietsdag.

Donker

Ik verlaat het bos- en recreatiegebied waarin de camping ligt, en ben terug op de route. Kom langs bedrijven en fiets door Velden, gemeente Velden of Wegen.

Gisteren duurde het een tijd voordat ik in slaap viel. De zware wolken buiten brachten zware gedachten binnen. Over dingen waar ik goed aan dacht te doen maar waar ik toch niet fijn op terugkijk, over wat nog moet en al zo lang ligt, over… Dingen die anderen, thuis, zouden wegwuiven, de perfectie is voor een volgend leven. Onder de regenluchten op de uitgestorven, zielloze camping wuifde er niemand en drukten m’n gedachten net zo zwaar op me als de wolken op het land. Gewichtloos, maar donker.

Maasroute Velden

Aan de oostkant van Velden, een stukje rechts van de foto loopt de Duitse grens.

Maasroute Lomm

Ter hoogte van Lomm.

Alle aandacht

De route verlaat het dorp en gaat de velden in, langs bomen en over fietspaden waar elke auto ver weg is. Groepen bomen groeien tot een bos, het asfaltpad wordt gravel. Ik ben de enige tussen het groen, de enige en niet alleen. De stilte is totaal, met een andere gedaante dan gisteravond. Hier heb ik een-op-een tijd met de natuur, als een vriend die ik alle aandacht kan geven. In het groen hoor ik de vogels, nu en dan loopt een konijn het pad op en springt weer terug tussen de ondergroei. Ik zet de filmmuziek van Picnic at Hanging Rock op (met dit en dit) en ben hier en ergens anders. Als ik zelf m’n route had gemaakt, had ik ‘m zo door dit land laten lopen.

De druppelstroom Maasroutefietsers is opgedroogd. In Frankrijk en België kwamen ze me regelmatig tegemoet, bagagefietsers op weg naar de bron, hier is dat nog maar een enkeling. Gisteren een paar, vandaag nog geen. Wel veel vrouwen en mannen met een e-bike en het werkend leven achter zich, strak voor zich uitkijkend, speurend naar bordjes met knooppunten.

Kasteel Arcen

Kasteel Arcen.

Dierbaar

In Arcen zijn de wolken gebroken en schijnt prachtig zonlicht op de toegangspoort van kasteel Arcen. Arcen is verbonden met mijn ouders, die vaak naar Klein Vink gingen, een park met vakantiehuizen hier niet ver vandaan. Ik zie ze zitten op het terras, koppen koffie op het tafeltje. Het zal dan half elf geweest zijn, hun koffietijd. Ik zie ze bij de bakker binnengaan waar ik m’n fietstas vul met dingen die vandaag nog aangenamer maken. Ik ken Arcen niet en toch is het dierbaar, deze plek zit aan hen vast.

Aan de Maas stop ik bij een robuust restant van de Schanstoren, het enige dat nog over is van de stadspoort met tolhuis dat hier ooit stond, de vestinggebouwen die Arcen tegen aanvallen vanuit Venlo moesten beschermen en van waaruit riviertol werd geheven aan de schippers die voorbij wilden varen.

Niet van de bordjes

Ik passeer de brouwerij van Arcen, waar de HJ-tjes worden gebrouwen die ik ooit aan de bar van de brandweerkazerne dronk. Met een pont steek ik bij Broekhuizen de rivier over en sla na Broekhuizenvorst linksaf. M’n track zegt dat dat de bedoeling is, maar de Maasroute-bordjes niet, die wijzen rechtdoor. Nou moet u weten, beste lezer, dat ik niet van de bordjes ben. Ik houd niet van de afhankelijkheid van een ding op een paal, dat stuk, achterhaald of kwijt kan zijn. Navigerend met tracks hoef ik zelden stil te staan om te kijken hoe de route loopt. Omdat een track zich veel gemakkelijker laat updaten dan een rits bordjes ga ik ervan uit dat de track gelijk geeft.

Als ik de bordjes had gevolgd had ik dit mooie stuk gemist.

Net zo leuk

De route is een aaneenschakeling van kleine stukjes landschap die allemaal verschillend zijn. Bomen, akkers, boerderijen, linksaf, rechtsaf. Heel afwisselend en geweldig leuk fietsen. Ik ben benieuwd naar wat de door bordjes aangegeven route is, ik kan me haast niet voorstellen dat die net zo leuk is.

De bordjes, zag ik bij het schrijven van het verhaal, hadden wel degelijk gelijk en geven de route aan over een nieuw fietspad door de weilanden dat in juli 2022 waarschijnlijk net klaar was. Zo staat de Maasroute inmiddels ook op de OFM-kaart.

Een ander verhaal

Als ik de kaart bekijk blijft het zo, veel linksen en rechtsen door verschillende landschapstypes. Dit kan zomaar een heel mooie fietsdag worden, een heel ander verhaal dan gisteren.

Bij Blitterswijck sta ik opnieuw aan de rivier. Aan de overkant, bij Wellerlooi, ligt een piepklein pontje. Heel stil. Poep, zou die wel in de vaart zijn? Maar ik zie iemand staan, even later maakt de pont zich los van de kant en vaart mijn kant op. Het is een fiets- en voetgangersveer dat alleen in het seizoen (april tot en met oktober) vaart, geen woon-werkpont waarop je het hele jaar terecht kunt.

Maasroute veer Blitterswijck-Wellerlooi

Blitterswijck-Wellerlooi.

Maasroute ten zuiden van Nieuw Bergen

Ten zuiden van Nieuw Bergen.

Hij zet me over, de oevers blaken in de zon, een micro-cruise die van mij veel langer had mogen duren. “Wat ontzettend leuk is dit” zeg ik tegen de schipper, uit de grond van m’n hart. “Ja”, zegt hij, “dat vinden wij ook!”. Ik betaal € 1,20. Snoep is het, dit soort ponten, echt iets Nederlands.

Ster

Het blijft zo leuk, wat ik op de kaart zag wordt werkelijkheid. De Maas, het groen in alle tinten, kleine dorpen, net zo kleine wegen. Het grote verschil met gisteren is dat de route wegblijft van grote wegen en autosteden. Het kan, de pedalen ronddraaiend, weer gaan over het landschap, over de vrijheid die ik op deze tochten ervaar. Niet over verkeer en verkeersdrukte. De Maasroute krijgt er vandaag een ster bij.

Ik fiets onderlangs Well (of Nied) en over de sluis in het kanaal tussen het Leukermeer en het Reindersmeer, twee kunstmatige meren die ontstonden bij de zandwinning, zo’n vijftig jaar geleden. Een voor mij onbekend stuk Nederland, met een net zo onbekende geschiedenis.

Maasroute tussen Vierlingsbeek en Afferden

Tussen Vierlingsbeek en Afferden.

Valentiniana

De route en ik gaan langs (Oud) Bergen, Vierlingsbeek en Boxmeer. Naast de weg staan maisplanten mee te neigen met de zuidenwestenwind. De Maas is nooit ver weg, net als het plezier waarmee ik op de fiets zit.

Bij Boxmeer beginnen de bordjes met ‘Via Valentiniana‘, een fietsroute die delen van de Romeinse weg volgt die hier door het Land van Cuijk liep en Maastricht met Nijmegen verbond. Een groot deel van de loop van deze oude Maasweg is gereconstrueerd, soms door het vinden van restanten van het wegdek, meestal als herkenbare lijnen door het landschap. De fietsroute volgt delen van die loop, langs de route staan informatieborden.

Geen feest

Ter hoogte van Gennep steek ik met een brug de Maas over, en mis opnieuw de afslag naar de lus waarmee de route onder de N264 heen gaat, waardoor je die drukke weg (die over de brug gaat) niet over hoeft te steken. Dat doe ik dus wel, maar een feest is dat niet, aan de overkant zie ik pas dat het paarse lijntje op m’n gps heel ergens anders vandaan komt. Konijn.

Centrum Gennep Maasroute

Gennep (weer die fiets! Sorry lezers).

Fietspad tussen Niers en Maas, tussen Gennep en Milsbeek

Fietspad tussen Niers en Maas, tussen Gennep en Milsbeek.

Heimwee

In Gennep vul ik bij de Kruidvat m’n snelvoer-voorraad aan, waaronder een reep Cadbury, in Nederland niet overal te vinden. Een heerlijke winkel vind ik het, wars van elke pretentie en het tegenovergestelde van de cleane, roestvrijstalen modewinkels waar ik me in een steen-met-metalen badkamer voel. De kleine filialen zijn ware uitdragerijen, met van alles in de gangpaden. Ik ga ernaartoe als m’n chocola op is of als ik heimwee heb naar Pakistan.

Opgroeien

Bij het uitrijden van het dorp fiets ik langs de Niers, achternaamgever van Elsbeth. Ik volg de kleine rivier tot waar hij in de Maas stroomt, via een prachtig gravelpad met informatieborden over de geschiedenis van deze Maasoever. In vroeger tijden stond hier het Genneperhuis, waarvan nu alleen nog de fundamenten aan de Niers over zijn. Het huis verbindt deze tocht met een andere, want in 1080 (zo oud is het Genneperhuis) zag hier een jochie het levenslicht dat later zou opgroeien tot de heilige Norbertus. Die stichtte de Orde der Norbertijnen, in Prémontré, waar ik langsfietste op dag 4 van de tocht naar Parijs.

IJsvogel op de oever van de Niers

IJsvogel op de oever van de Niers.

Enige

Met een kleine brug steek ik de Niers over en herinner me het moment waarop Dirk en ik hier fietsten en ik een foto van een ijsvogel maakte. Dirk herinnert het zich nog steeds. In de Indiase Punjab zagen Elsbeth en ik er elke dag wel een paar, in Nederland is dit m’n eerste en enige ijsvogel.

Het blijft geweldig leuk fietsen, honderd keer links- en rechtsaf, door honderd kleine landschappen. Ik had erop gehoopt, het is uitgekomen. Het weer is perfect, met 21-22 graden, een warme zon en een redelijk stevige wind uit het zuidwesten en westen. Bij Cuijk steek ik maar weer ‘ns de Maas over, de zesde pont deze tocht.

Ambitie

Achter de kerk van Katwijk, aan de noordrand van Cuijk, zie ik de contouren van een rots. Hier? Ik loop er naartoe, zet m’n fiets neer en ga zitten. Ik kijk naar een replica (op een kwart van de ware grootte) van de Mariagrot in Lourdes (Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën), die er kwam door de langgekoesterde wens, de ambitie en de doorzettingskracht van pastoor Suijs. De grot, met in de wand een steen uit de echte Mariagrot, werd in 1888 ingezegend en trekt sindsdien zijn eigen bedevaartgangers.

Maasroute Lourdesgrot in Katwijk aan de Maas

De Lourdesgrot in Katwijk aan de Maas.

Mijn ouders gingen op bedevaart naar Lourdes, mijn vader deed het na het overlijden van m’n moeder op de fiets, z’n laatste tocht. Z’n groene Vittorio staat in onze garage, ik kan er geen afstand van doen. We zijn er met de mannen geweest toen ze nog klein waren, een eigen fiets-bedevaart gaat er, deo volente, een keer van komen.

Maria

Over het geloof in de verschijningen van Maria in Lourdes kun je je schouders ophalen. Ik kan je er geen ongelijk in geven. Wie gelooft er een 14-jarige molenaarsdochter? En wat zou Maria in Frankrijk moeten, een kleine tweeduizend jaar na haar overlijden? Wie nu naar Lourdes gaat komt in een circus terecht, van plastic Maria-souvenirs, zingende rolstoelduwers en bombastische kerkgebouwen. Maar ergens onder al die lagen kitsch, commercie en katholieke orthodoxie gebeurt er iets. Iets met mensen, iets dat verder dan mensen gaat. Het is dat ‘iets’ dat maakt dat ik geen Mariakapel passeer zonder een kruisje te slaan, dat er een Mariahangertje in m’n stuurtas zit en dat ik hier nu een kaarsje opsteek. Omdat ik een verbinding voel, omdat het me in de wortel raakt, steeds weer.

Aan de Kraaijenbergse Plassen.

Langs de Kraaijenbergse Plassen bloeien klaprozen en bermbloemen, de witte jachten en de blauwe lucht boven het water getuigen van de zomerdag.

Waterstanden

Voorbij Grave zie ik de stalen brug die als een overmaatse baileybrug de Maas oversteekt en een rol speelt in A bridge too far van Cornelius Ryan. Mijn vader werkte een aantal jaren in Grave, op de Generaal de Bonskazerne, nu een rijksmonument. ‘Grave’ kende ik in mijn Zwolle-tijd, als kind luisterend naar de radio, van de waterstanden die na het radiojournaal werden opgelezen. ‘Grave beneden de sluis’ was een van de plekken uit het rijtje.

Na Grave is het nog ruim twintig kilometer tot Megen, waar ik een natuurkampeerterrein op het oog heb. Met een stevige wind uit het westen en een fietsrichting precies die kant op verwacht ik een stuk onvervalst ploegen, tegen de wind in over de Maasdijk. De wind is er, het ploegen niet. Het stuk over de dijk is, beschut door bomen en met maar een enkele auto, veel leuker dan ik had verwacht. Het houdt de beleving van vandaag vast en is er een mooie finale van.

Maasdijk met Stella Polaris, Maasroute

De Maasdijk met de Stella Polaris, een stellingmolen bij Dieden.

Camping De Maasakker, Maasroute

De Maasakker.

Al lang op

Om tien over zes kom ik aan bij natuurkampeerterrein De Maasakker, na 112 aangename kilometers. De beheerder wijst me het tentenveld, dat met struiken is afgebakend en geborgen voelt tegen de achtergrond van een rij bomen. Ik wil meteen betalen, maar hij wuift het weg, “dat komt morgenvroeg wel”. “Maar ik wil wel vroeg weg, dus…” “Nou dat zal… hoe vroeg?” “Zeven uur, misschien nog eerder” “O, dan zijn we al lang op hoor!” Ik vind het prima, rijd m’n fiets naar het veld en maak m’n thuis.

Naast me staat een andere fietser, aan de andere kant van het veld twee dames die een fietstocht maken. Ik maak contact met m’n buren, voel me hier op m’n plaats.

De pot schaft tortellini met rode pesto, met een frisse salade van exclusieve Plus-puntpaprika en uhm… puntpaprika. Ik eet in de ondergaande zon, aan de picknickbank die ik met m’n buurman deel.

Het Maasfietsersleven is goed, de avond geweldig. Ik mag nog even opblijven.

Dag 9: Megen – Dordrecht

Overzicht

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.