Foto hierboven: Basel, op weg naar Rome. Best lastig, een foto van jezelf maken én zorgen dat je fiets niet omvalt.

Als je me zou vragen wie ik ben, zou ik zeggen dat ik Piet Peeters heet, in Amersfoort woon en heel gelukkig word van fietsen. En dat ik blij ben met je bezoek.

Vandaan

Ik kom nergens vandaan. Ik heb op tien plaatsen in Nederland gewoond, van Meppel tot Breda en van Amsterdam tot Uden, terwijl m’n roots in Nederlands Limburg liggen. In Amersfoort, waar ik vanaf 2001 woon, heb ik voor het eerst wortel geschoten. Ich bin ein Amersfoorter. De rivier des levens bevaar ik met Elsbeth, mijn grote liefde, en met de twee mooiste en leukste mannen van dit deel van de wereld (het andere deel ken ik minder goed), Dirk en Sietse.

Zijn en worden

Als kind zag ik mezelf als archeoloog, ik was (en ben) gefascineerd door de geschiedenis. Het idee dat de wereld, zelfs de plek waar je nu staat, er honderd jaar geleden anders uitzag vond ik magisch. Wat te denken van vijfhonderd jaar geleden, of duizend. Nog meer magie. Maar in de laatste klassen van de middelbare school kreeg ik het in m’n kop dat ik beroepsofficier bij de Landmacht wilde worden.

Ik doorliep de selectieprocedure voor de KMA, werd zowaar aangenomen en studeerde na vier jaar af als tweede luitenant bij de infanterie. Mijn naam heb ik in de Henricuspoort gekerfd en ik zing na een aantal glazen nog wel eens het Bredaas volkslied. Na nog eens vier jaar nam ik in 1990 afscheid van de krijgsmacht. Het was niet de plek waar ik me thuis voelde. Verloren tijd was het evenmin, ik leerde er op jonge leeftijd om verantwoording te dragen en leiding te geven in omstandigheden die niet bepaald de gemakkelijkste waren. Ik ontdekte wie ik echt was, besloot die iemand te worden en nam ontslag.

Geen zorgen

Met m’n opleiding en ervaring bij de krijgsmacht hoefde ik me geen zorgen te maken over mijn kansen op een baan, dus met dat als fallback scenario besloot ik om weer bij nul te beginnen. Ik verkocht m’n auto, ging op kamers wonen en begon als eerstejaars student Wijsbegeerte aan de Universiteit Utrecht. Voor het eerst in acht jaar kon ik weer mijn eigen kleren aantrekken en ongeschoren de deur uit gaan. Op tijd in de collegezaal zijn was m’n enige verantwoordelijkheid, niet het leiderschap van een groep mannen en vrouwen.

Om m’n studie te kunnen betalen ging ik werken bij een importeur van kampeer- en bergsportmateriaal. Als vertegenwoordiger van onder andere The North Face, MSR, Nalgene en Black Diamond bezocht ik alle outdoorwinkels in België, Luxemburg en Zuid-Nederland. Ik ontwikkelde me tot de materiaalspecialist van het bedrijf, gaf clinics aan verkoopmedewerkers en werd perscontact voor outdoorbladen.

Fietsen

In de tussentijd had ik het fietsen ontdekt en was ik in de zomer van 1992 van Helsingborg naar de Noordkaap gefietst. Het was m’n eerste tocht en een try-out, ik wilde langer en verder weg. Ik gooide mezelf, met zo goed als nul bagagefiets-ervaring, in het diepe en bleek te kunnen zwemmen. Ik werd fietser in hart en nieren.

Nadat ik de studievakken had afgerond (geen colleges meer, alleen nog afstuderen) maakte ik in 1995 en 1996 m’n eerste fietsreis. Met vriendin Berber startte ik in Jakarta en fietste ik op Sumatra en in Maleisië, Thailand, India, Nepal en weer door India. Vliegen van Delhi naar Rome en daarna fietsend terug naar Nederland. Ruim 9000 kilometer fietsen en vier weken lopen rond de Annapurna’s, we bleven tien maanden weg.

Nog een keer

Omdat ik nog een keer, en nog langer, weg wilde ging ik op zoek naar een nieuwe fietspartner, Berber en ik waren inmiddels onze eigen weg gegaan. In het najaar van 1997 kwam ik Elsbeth tegen en begonnen we samen aan de voorbereiding van een lange reis. Ik mocht van mezelf pas weg als ik was afgestudeerd, dat ging het snelst in fulltime-modus, dus nam ik ontslag en ging bij Elsbeth in Amsterdam wonen. Een half jaar later, in onze laatste week in Nederland, gingen we in ondertrouw, studeerde ik af, leverden we de huissleutels in en fietsten we weg uit Amsterdam. Dat verhaal groeit nog.

Na terugkeer

Na terugkeer begon ik voor mezelf, als schrijver van reisverhalen en achtergrondartikelen over dingen als tenten, slaapzakken en outdoorkleding. Ik werd vrijwillig brandweerman om iets te doen voor anderen en om af en toe op m’n tenen te lopen. Vanaf eind 2005 kwamen er twee mooie mannen in ons leven en bleven de fietsen in de garage staan. Wat werk betreft verliet ik de outdoorwereld en hield ik me voortaan bezig met hogesnelheidslijnen en wegtunnels. Om m’n opgedane kennis op dat vlak te funderen volgde ik een studie Fire safety engineering aan de Hanzehogeschool in Groningen en studeerde ik af bij de Commissie tunnelveiligheid.

Wegtunnels en de veiligheid ervan zijn m’n vak, als zelfstandig adviseur schrijf ik veiligheidsplannen voor Nederlandse wegtunnels die onder de Tunnelwet vallen en ontwikkel ik e-learningmodules over inzet- en tunnelprocedures voor hulpdiensten en tunneloperators.

Tweede fietsersleven

Echte liefde gaat niet over. Toen onze mannen groter werden begon ik in 2014 aan een tweede fietsersleven. Meerdaagse tochten, de auto laten staan om weer fiets-fit te worden en een nieuwe onderdompeling in fietstechniek, uitrusting, navigatie en routes. Ik kocht de Vittorio, nieuwe tassen en een nieuwe tent en begon in 2016 deze website. De liefde voor het fietsen werd nog groter, het fietsen een groter deel van m’n leven.

De fiets als vertrekpunt

Op een morgen stond ik op de A28 in de file, op weg naar een opdrachtgever in Utrecht. Ik vroeg mezelf af wat ik daar deed. De verloren tijd, het mierenhoopgevoel, de omgeving van geraas en uitlaatgassen, de irritatie die in autoverkeer vele gedaantes heeft. Vreemd genoeg realiseerde ik me voor het eerst dat het puur een kwestie was van gewoonte, en dat het zo niet hoefde te gaan. Dat de scheiding tussen vrije uren en werkuren minder strikt was dan ik dacht en dat ik het plezier dat ik op de fiets ervoer kon overplanten naar m’n woon-werktijd. Ik nam me voor die 25 kilometer naar Utrecht voortaan te fietsen. Dat bevrijdde me. Ik was langer onderweg, maar de vijf kwartier op de fiets hadden veel meer kwaliteit dan het uur in de auto. Er was geen stress, er waren geen mieren, ik bewoog en dacht na, zag de natuur veranderen met de seizoenen, voelde me fitter, werd fitter.

Vanaf dat moment verdween de auto naar de rand van m’n beleving. Het contrast tussen het gevoel achter het stuur en het gevoel op het zadel werd groter en groter, autorijden ging me nog meer tegenstaan. Voortaan liet ik ook de auto thuis wanneer ik naar opdrachtgevers ging die verder weg zaten. Ik nam de trein naar Rotterdam of Middelburg, of fietste erheen of terug. Overleggen in Terneuzen en Eindhoven werden een kapstok voor een korte tocht. Met de juiste kleding vond ik het fietsplezier in alle seizoenen. Onze auto kwam nauwelijks meer van z’n plaats (in 2023 verkochten we ‘m uiteindelijk en gingen autovrij verder).

Fietsen en mobiliteit

Toen ik in de zomer van 2019 afscheid nam van de brandweer zocht ik iets anders om mezelf nuttig te maken. Een enquête van de Fietsersbond leidde in 2020 tot vrijwilliger worden bij de afdeling Amersfoort, waarvan ik secretaris werd. Ik kwam terecht in een samenwerking van mensen die, net als ik, de fiets als vertrekpunt namen. Ik maakte kennis (bijvoorbeeld door Het recht van de snelste) met een andere manier van denken over mobiliteit en de inrichting van de openbare ruimte en mocht er nu en dan iets over zeggen (vanaf 02:03).

Ooit hebben we de automobilist belangrijker gemaakt dan de fietser. Daar hebben we onze steden op ingericht, onze pleinen, straten en wijken. Plekken waar mensen wonen. De auto was het vertrekpunt bij het denken over mobiliteit. Die vanzelfsprekendheid is, ontdekte ik tot m’n geluk, niet meer vanzelfsprekend. Gemeenten, ondersteund door stedenbouwkundigen en onderzoeksresultaten, zetten op steeds meer plaatsen (zelfs in Parijs) de stap om wijk en stad terug te geven aan de mensen die er wonen en om de weinige openbare meters die we hebben niet te gebruiken voor ruimte-opeisende auto’s, maar voor bomen, struiken, banken en speeltuinen. Het is geen ‘nee’ tegen de auto in algemene zin, maar een ‘nee’ tegen de auto in wijken en binnensteden en tegen het gebruik van de auto voor korte ritten die je ook kunt fietsen of lopen – de helft van alle autoritten die we jaarlijks maken.

Laat voor het eten

Deze website, tot slot, gaat niet over ‘nee’, maar over ‘ja’. Mijn bedoeling is om mensen te inspireren om de wereld te ontdekken vanaf de fiets, naar Rome en naar hun werk, in zomer en winter. Daarvoor hoef ik alleen maar op te schrijven wat ik meemaak en hoe vrij en gelukkig ik me op het zadel voel. De fiets is voor mij meer dan een werktuig, fietsen is mede gaan bepalen hoe ik in de wereld sta (een video over dat gevoel, ik voel me verbonden met deze vrouwen), een wereld die – met alle kanttekeningen die er te maken zijn – nog steeds ontzettend mooi is.